Warme-choco-Nieuwjaar

update 31/12/2015: er zijn nu 15 mensen die aangeven dat ze graag meedoen. Wil jij graag meevieren? Kijk onderaan deze pagina voor details.


Wat begon als noodoplossing voor een praktisch probleem, is nu een concreet plan waar ik erg enthousiast over ben.

We vieren dit jaar Nieuwjaar met warme choco !

Ik ben minstens twaalf weken chairman op mijn AA meeting van de donderdagavond. Nu besliste het lot dat zowel kerstavond als oudjaar op een donderdag valt, en dan zou mijn voorzitterschap andere plannen in de war sturen die je normaal hebt op die dagen. Nu was er meteen consensus over kerstavond om onze keet te sluiten. Er zou immers niemand tijd kunnen maken op deze avond om één van de twaalf stappen mee te komen lezen.

Maar voor oudjaar blijkt het een heel ander verhaal. Vaak zijn er geen plannen omdat vooral die avond gedrenkt is in alcohol als je meedoet met onze tradities. Dat maakt het lastig als je per 24 uur kiest om dat net niet te doen. Ook de laatste dag van het jaar en de eerste van het volgende jaar is daar geen uitzondering op.

Daarom kwamen we dus met het volgende plan. Oudjaar is een donderdag als een andere, dus ik zal net zoals alle andere donderdagen de meeting leiden. We zullen de achtste stap behandelen vanaf 20u30. Als iedereen zijn zeg gedaan heeft, verwachten we te eindigen rond 22u.

In tegenstelling tot andere donderdagen blijven we dan aan onze tafel zitten tot 23u. Dan vertrekken we met twee wagens naar linkeroever en als het goed is, zouden we tegen 23u30 een plaatsje moeten hebben aan de voetgangerstunnel waar je een perfect zicht hebt op het Antwerpse vuurwerk om middernacht.

We hebben gestemd over de praktische invulling, want champagne en nootjes horen er niet bij. Daarom bereiden we enkele thermossen voor met warme choco en zijn er afspraken gemaakt over koekjes en gebak.

Voel je je geroepen om mee te doen, laat dan gerust iets horen.

We houden het alcoholvrij maar iedereen is uiteraard welkom !

WIL JE MEEDOEN ?

De AA meeting van onze groep "Samen sterk" gaat door op de Plantin en Moretuslei 116
2000 Antwerpen vanaf 20u , de vergadering begint om 20u30. Het is een besloten meeting, dus enkel toegankelijk voor AA-leden. Daarna rijden we naar linkeroever met enkele wagens.

Kom je graag naar linkeroever, maar niet naar de meeting? (ook niet AA-leden zijn hier uiteraard welkom). Tussen 23u en 23u30 spreken we af op de Boeienwei naast de uitgang van de Sint-Anna tunnel (de voetgangerstunnel), adres : Frederik Van Eedenplein 1.

We vragen de deelnemers om ofwel een thermos met warme choco, ofwel enkele gebakjes mee te nemen. Stuur een mail naar jan@jangeox.be en we wisselen contactdetails af voor vanavond.

2000 dagen nuchter

2000 dagen

Dit schrijf ik onder het motto: elke uitvlucht is goed om een verhaal te vertellen. Want geef toe, wat zegt dat nu, 2000 dagen? 't Is ook enkel omdat deze smartphone app me als achtergrond de teller toont, dat ik weet dat het er 2000 zijn. Maar verder heb je daar geen vat op omdat we zo 'in real life' niet tellen. Het is ongeveer vijf jaar, vijf maanden en enkele weken. Kijk, dát zegt wel iets, maar dan is het geen jubileum meer.

Waarom ik het toch ga vieren? Wel dat komt dus door de AA. Twaalf stappen staan er in dat boekje, en in die vijf jaar en nog wat heb ik er nog niet de helft echt van uitgevoerd. Gelukkig is het een levenswerk en ik hoop dat ik nog veel tijd heb om alles af te werken. Dat neemt niet weg dat ik die stappen allemaal al tientallen keren mee gelezen heb, want elke donderdag ben ik paraat in mijn vaste groep. Maar stap één zegt: leef dag per dag en drink vandaag niet. Morgen zien we wel, maar vandaag drink je niet. Dan tel je dus wél dagen, omdat één dag niet drinken belangrijker is dan de afgelopen vijf jaar, zes maanden en wat weken niet drinken.

Maar terug naar die dagen. Stap één is de belangrijkste en die houdt je droog. Ik schrijf met opzet 'droog', niet 'nuchter'. Daar is een verschil tussen, het eerste wil zeggen dat je niet drinkt, het tweede dat je je leven verandert. Het ene kan niet zonder het andere, maar het moet in die volgorde. Je moet eerst (een geruime tijd, naar mijn bescheiden mening) 'droog' zijn, om 'nuchter' te worden. Soms noem ik het ook wel 'ongelukkig nuchter' en 'gelukkig nuchter'. En dat is vreemd, want als ik een nieuweling uitleg dat ie eerst 'ongelukkig nuchter' moet worden, dan lacht ie me uit. Of hij is teleurgesteld wanneer ie het snapt. Wordt er immers niet beloofd in dat boekje met die stappen dat je geluk zal vinden als je stopt met drinken? Wel ja, als je goed leest, staat dat erin. Maar dat is een proces van stap 2 tot 12. Gelukkig heeft niet iedereen ze alle elf nodig om gelukkig te worden.

Eerste verhaaltje. Ik ben ongelukkig.

Alles steekt me tegen, al van toen ik heel jong was. Er zijn veel redenen, ze hebben te maken met een zeer laag zelfbeeld en een visie op het leven die ik aangeleerd kreeg. In het kort: mij werd verteld dat ik getalenteerd was, maar veel te lui. Daarom zou ik er nooit geraken als ik niet alles zou geven en wat meer initiatief zou tonen op de schoolbank. Mijn passies werden de kop ingedrukt en mij aanporren gebeurde op een foute manier. Ik werd ongelukkig omdat ik de doelstellingen die niet de mijne waren, niet haalde.

Alcohol kwam in mijn leven en het gaf me eindelijk de kans om uitbundig te zijn en de verlegen nerd achter mij te laten. Alleen, na de kater was die nerd er gewoon terug. Daarom steeg de frequentie en de promille per drankje. Enkel sociaal hoor, niet op mijn eentje. Zolang je maar geen sterke drank drinkt, heb je geen probleem. Die simpele vuistregel leerde ik thuis. Ook daar enkel sociale drinkers.

Schoolcarrières eindigen, de mijne weinig succesvol. Te veel sociaal gefeest wellicht, maar op de achtergrond zat iets veel fundamenteler mis. Vrienden trouwen en bouwen een leven op. Ik wist niet hoe dat moest, zelfbeeld en zo weet je wel. Na een lange tijd lukte het toch, mits wat sociale alcohol. Hoe kon een verlegen jongeman anders een andere jongeman aanspreken? Maar ik vond het lotje uit de loterij.

Jaren gingen verder en intussen kreeg ik zorgen. Zorgen omdat sociaal drinken moeilijk werd als je geen sociaal leven hebt, en moeilijk omdat dezelfde doelen niet gehaald werden. Het gaat over succes hebben, geld hebben, iets waard zijn in onze maatschappij zodat anderen trots kunnen zijn op mij en mijn ego een boost krijgt. Soms lukte dat effectief, en dan vierde ik dat. Niet sociaal meer, want niemand kon mijn sociaal tempo nog aan.

Tweede verhaaltje. Ik ben gelukkig.

Alles steekt me tegen. Ik stopte met drinken en kreeg diabetes type 1. Het is pech hebben en staat los van elkaar, maar het was er plots. Het eerste jaar was een nachtmerrie omdat ik hypo's kreeg (dan staat je suiker te laag en panikeer je omdat je denkt flauw te vallen) en ik kon daar niet mee omgaan. Na een tijdje hing ik vast aan twee toestellen die mijn lijf bewaken: een insulinepomp die me insuline geeft en een glucosesensor die elke vijf minuten mijn bloedsuiker meet. Het is moeilijk omdat je ze nooit los kan maken, je slaapt ermee en leeft ermee.

Zowat op hetzelfde moment krijg ik een hernia en een eerste dringende operatie. Er volgen er nog, sommigen met succes. Mijn onderrug zit nu vol bouten en moeren van de Gamma en ik heb altijd pijn. Hetzelfde probleem doet zich nu voor in mijn nek en op andere plekken lopen de dingen ook mis als het met botten en gewrichten te maken heeft.

Ondertussen zijn we vijf jaar verder en ik ben nu invalide verklaard. Twee jaar kon ik niks doen, nu kan ik deeltijds werken maar veel stelt dat niet voor. Een financiële kater, het 'echte' werk ben ik kwijt en ik moest mijn wagen verkopen.

Het zijn twee verhaaltjes die mekaar opvolgen. Het eerste vertelt mijn eerste veertig levensjaren, het tweede de laatste vijf. Het eerste heeft weinig échte problemen, het tweede een hoop. Toch ben ik in het eerste verhaaltje ongelukkig, en in het tweede gelukkig.

Het geheim komt uit dat boekje. Vergeet alles wat je denkt te weten en begin opnieuw. Stel een nieuwe lijst op van normen en waarden. Op mijn nieuwe lijst van waarden staat geld en bezittingen op de vijfde plaats. Vreemd genoeg staat gezondheid pas op de vierde plaats. Op één staat met stip: nuchter leven, op twee mijn relatie en op drie hobby's, passies en vrienden. Vroeger had ik zo'n lijstje niet bewust, maar je kan de inhoud wel voorspellen: een goeie baan, een mooi huis, een mooie auto en een 'goei lief'.

Ook alle normen gooide ik weg en ik maakte een nieuwe lijst. Voor de eenvoud: normen beschrijven wat goed en slecht is. Vroeger moest ik bang zijn voor wat vreemd was, uitkijken voor wat mensen van mij zouden denken en oppassen voor drugs. Alcohol drinken mocht met sloten als het sociaal was. Zat zijn hoorde erbij want een feestje zonder alcohol is voor saaie mensen. Natuurlijk is dat nooit met zoveel woorden uitgelegd, ik was gewoon jong en deed na wat familie en vrienden deden.

Nu zijn de normen anders. Alcohol is altijd slecht, ook met mate. Dat komt omdat 'met mate' altijd veel meer is dan wat de Wereld Gezondheidsorganisatie zegt, en wat we als sociale drinker belachelijk moesten vinden. Wie drinkt er nu drie glazen op een avond? Saaie mensen, toch? Ik weet dat ik dat niet kan, drie glazen drinken. Twee ook niet, en één is onnozel. Daarom is het voor mij dus altijd slecht. Punt.

Mijn psycholoog zei vroeger: een sociale drinker is een drinker die dat sociaal doet. Het klinkt als de logica zelf, maar als je erover nadenkt, is het de nagel op de kop. Ik wou weten wanneer mijn drankprobleem was begonnen en dacht dus dat het dat moment was toen ik overstapte naar wodka om leeggoed te vermijden, of toen ik alleen begon te drinken omdat vrienden trouwden. Maar dat had er niks mee te maken, mijn drankprobleem was ontstaan na mijn eerste glas op mijn 17de levensjaar. Ik wist meteen dat ik niet één glas kon drinken, maar vreemd was dat niet. Niemand in mijn omgeving kon dat toen. Het was ook niet sociaal om één glas te drinken. Als je een water bestelde, vroeg men of je er een washandje en zeep bij wou.

Hoe komt het dan dat de eerste veertig jaar ongelukkig waren en de laatste vijf gelukkig? De nieuwe normen en waarden brachten een massa nieuwe uitdagingen, hobby's en nieuwe mensen in mijn leven. Ze hebben niks meer te maken met succes, een mooie wagen of aanzien van mijn medestanders in dezelfde sociale klasse. Ze hebben alles te maken met passie voor het leven, zin hebben om op te staan en te doen wat je graag doet. Helaas wordt dat gevoel weggespoeld als ik alcohol drink of wellicht ook als ik drugs zou nemen. De euforie van de hoogtes en de diepte van de depressie die erop volgt, maakt dat elk gevoel dat tussenin zit, verdwijnt. Gewoon blij zijn met iets, kan je niet omdat euforie je geluk in de weg staat. Het alles-of-niks-verhaal is waardeloos omdat het geluk tussen de cijfers één en negen zit op die schaal van nul tot tien.

Beslis gewoon dat je nul (depressie) en tien (geïnduceerde euforie) niet meer wilt, en plots zie je een regenboog aan emoties die ertussen zitten. Ze zijn mooi, pijnlijk, droevig, ontroerend, indrukwekkend, opgewekt en soms een beetje futloos.

Maar ze zijn écht. En dat is voor mij gelukkig nuchter zijn.

Ongelukkig nuchter

Het gaat een tijdje terug in mijn herinnering, maar toen ik de woorden ongelukkig nuchter hoorde in een bindtekst van de voorzitter, wist ik meteen wat dat betekende. Het lijkt vanzelfsprekend dat het geen doel op zich is, want wie wil er nu ongelukkig zijn. Toch spreek ik in mijn geval over een periode van zeker één jaar.

Dat heeft veel te maken met het traject dat je doorloopt. Ik ben niet op een maand verslaafd geworden, dus het spreekt voor zich dat ik ook niet meteen nuchter was. Die periode kan ik dus best beschrijven met de woorden ongelukkig nuchter.

Ik zit nu vijf jaar aan de tafel en heb trouwens deze mooie munt als aandenken gekregen van mijn tafelgenoten.

Ik vond dat boekje met die 12 stappen eerst maar niks, eerlijk gezegd. Ik heb het trouwens nog altijd niet gelezen. We hebben elke stap uiteraard al vaak samen gelezen, maar nog nooit nam ik het boekje thuis vast en dacht: nu wil ik eens lezen wat stap 7 echt betekent. Ik zeg nu gewoon een nummer, maar heb uit het blote hoofd (jaja) geen idee wat daar in staat, in stap 7.

Van sommige stappen weet ik het wel, ik wil alleen zeggen dat het nog steeds geen bijbel is waar ik verzen uit kan citeren die meteen een diepe indruk nalaten op mensen die luisteren.

Toch is het nu heel anders. Ik onderschat de waarde van die woorden niet meer, ook al vind ik de vorm nog steeds ouderwets. Maar de inhoud is goud waard. Het verschil was heel groot toen ik de eerste keer het kelderzaaltje verliet. De weken en maanden die volgden na mijn eerste AA meeting zou ik plots van zat naar nuchter gaan en dat was een wereld van verschil. Het ging trouwens verbazend vlot want het eerste glas laten staan gaf me geen problemen. Ik werd snel fitter, gezonder en blijer.

Maar ook toen al gaf ik punten. Ik gaf punten op een schaal van nul tot tien. Het truukje was me aangeleerd door mijn psychologe. Ik moest me bewust worden van mijn gemoedstoestand, en dat deden we in overleg. Ik zou punten geven van nul tot tien. Nul wil zeggen dat ik doodongelukkig en zelfs depressief was, een tien zou het ultieme doel zijn van uiterste voldoening en geluk.

Wat was er nu gebeurd? Ik dronk geen alcohol meer en dat was een grote omwenteling. Ik kon weer normaal functioneren en werd niet snel meer slecht gezind. Mijn gemoed was beter, maar ik vond een zee van tijd waar ik geen weg mee wist. In principe reken ik in grote lijnen dat een dag bestaat uit drie keer acht uur. Je slaapt acht uur (I wish!), je werkt acht uur en dan schieten er acht uur over die je zelf invult.

Alleen, ik wist niet hoe dat moest. Ik had die vrije acht uur (en stukken van de andere schijven van acht) immers altijd overgoten met vodka, en nu was er niks. Ik was nuchter, maar wat was nu écht het verschil? Ik wist zeker dat het de goede keuze was, want mijn score was gestegen van een diepe nul naar een drie of een vier, al naargelang hoe ver het jaar vorderde. Maar meer dan vijf kon ik me nooit geven en ik wist niet waarom.

Ik leerde mensen kennen en nieuwe hobby's vulden de schijf van acht vrije uren. Na een tijd liep de schijf over en ik moest zelfs snoeien in de hobby's. Ik merkte dat die nieuwe mensen over 't algemeen weinig alcohol dronken. Ik ben nooit selectief geweest hoor, ik zag gewoon dat mensen die passioneel bezig zijn met iets geen tijd hebben om op café te gaan. Alleen kom je die mensen nooit tegen als je zelf op café gaat. Daar zitten blijkbaar vooral mensen die ... veel op café gaan.

Maar om van die buis vanaf te geraken, ik had nooit meer dan vijf op tien, moest ik iets anders doen. Dat staat trouwens ook allemaal in die stappen, alleen worden die woorden wazig. Wat wil dat nu zeggen, innerlijke rust vinden of jezelf graag zien? Hoe kan ik nu nederig worden als ik zoiets helemaal niet wil? In elk geval, het kwam dus wel los. Alle vragen kregen wel degelijk een antwoord, ook de moeilijke. Wat is de zin van het leven, waarom ben ik hier eigenlijk? Wat betekenen de dingen die ik doe als ik 's morgens opsta? Waarom zou ik ze doen en waarom zou ik niet gewoon in bed blijven liggen?

De antwoorden kan je moeilijk in simpele woorden vertellen, ze hebben veel met zingeving en zo te maken. Maar in de praktijk kwam het erop neer dat alle normen en waarden werden uitgevaagd en vervangen door anderen. Ik besliste zelf om niet meer mee te doen in de race die me was opgelegd. Hoeveel ik in 't vervolg zou verdienen, telde niet meer mee. Een mooie wagen en een goede job ook niet. Jezelf definiëren met je functie op de arbeidsmarkt dus ook niet meer.

De bon-vivant van vroeger ging nu van het leven genieten, maar dit keer dus écht. En dat doe ik dus niet met drank en een rijkelijk gevulde borden in vijfgangenmenu's. Soberder lukt gewoon veel beter en nergens is er nog enige druk om wat dan ook te bewijzen.

Wat is dus het verschil tussen ongelukkig nuchter en gelukkig nuchter? Wel, voor mij zijn dat alle elf stappen die na die eerste komen.

En ze zijn zeker zo belangrijk.

Vitamine AA

Je vraagt je misschien af (of niet) waarom het nog nodig is na 1735 dagen. Als je 'in behandeling' bent voor een aandoening, dan ga je er vanuit dat je na een tijd genezen bent.

Wij vroegen het ons in elk geval openlijk af, vorige week nog aan deze tafel. Er zaten toen enkele mensen aan, maar gezien alles hier anoniem verloopt, nam ik de foto voor de discussie begon. Er was trouwens tijd voor, voor een discussie en dat is een beetje vreemd. Het is namelijk niet de gewoonte om te discussiëren aan onze AA tafel, het principe is - afhankelijk van de tafel en de voorzitter - een beetje anders.

En aangezien ik dit keer zelf voor minstens twaalf weken na elkaar 'chairman' ben, kon ik zelf beslissen. Dat moet nu lukken dat net vorige week het minimumrecord in mijn carrière gehaald werd. Slechts drie personen aan deze tafel en dan tel ik voorzitter bibi al mee. Je hoopt uiteraard dat de opkomst niet om die reden historisch laag was, maar ik was vooraf genoeg ingelicht waarom persoon X er niet kon zijn en waarom Y en Z ook moesten passen.

Gelukkig was het gisteren weer normaal en kon ik opnieuw een tiental mensen begroeten. En toen kwamen we erop terug, op die discussie van vorige week. We vroegen ons af waarom nieuwelingen na een tijd niet het gevoel krijgen dat ze genezen zijn, en dus deze tafel kunnen missen. En omdat vandaag zowat de hele 'oude garde' aanwezig was, konden we het gewoon vragen.

En het antwoord is natuurlijk simpel. Je blijft komen omdat de ziekte chronisch is en dus niet geneest. Het medicijn geneest niet, omdat het geen medicijn ís. Het is een vitamine. En zolang je geen vitaminetekort krijgt, blijf je gezond. Als je niet meer komt, mis je de levensnoodzakelijke vitamine AA en dat kan je letterlijk nemen in mijn geval. Ik zat op een ramkoers en zou wellicht de eindmeet veel vlugger halen dan wat ik biologisch verdien.

De invulling is wat poëtisch als je het vitamine AA noemt, maar de praktische argumenten kwamen er wel op neer. Omdat ze het nodig hebben of omdat het gewoon heel plezant is hier. Maar ook: omdat ze veel kunnen leren aan de jonge generatie en dat geeft een extra boost aan beide partijen.

Wat is er nu zo vreemd aan deze redenering? We spraken over oude garde en nieuwelingen. Maar waar hoor ik nu thuis? Binnen enkele maanden zal ik mijn vijfde verjaardag aan deze tafel vieren. Moet ik nu nog goede raad krijgen of moet ik die vanaf nu gaan geven? Ook dat antwoord is simpel: dat is hetzelfde. Als je goede raad krijgt, word je daar beter van omdat je die kan toepassen in je dagelijks leven. Maar als je goede raad geeft is dat ook zo. Het is een egoïstisch programma omdat je alleen komt om zelf nuchter te blijven. Vreemd genoeg lukt dat best door wat je zelf al geleerd hebt, door te vertellen aan de volgende generatie.

In welke generatie ik dan zit, maakt niet veel uit. Dat het goed was, merkte ik aan de schouderklop van een nieuweling. Enkel aan deze tafel kan je na elkaar slechts één uur te kennen zo'n gebaar verwachten. Het zegt me dat het goed gaat. En het doet me hopen dat die nieuweling er volgende week weer zal zijn. Misschien is hij binnen vijf jaar dan wel de voorzitter voor twaalf weken. Misschien vraagt hij zich dan ook af tot welke generatie hij behoort.

Niks is zeker maar één ding toch behoorlijk.

Ik zal er dan ook zijn. Vitamine AA opdoen.

Ik ben niet belangrijk

Het was een moeilijke stap om te zetten. Maar omdat het uiteindelijke doel, en wellicht is dat in elk mensenleven zo, een zo goed en zo gelukkig mogelijk leven werd, moest ik hem zetten.

Dat gebeurt niet snel en ik kan het enkel nadien beschrijven. Dat lukt pas op het moment dat je merkt dat er iets is veranderd in je manier van denken. Tegelijkertijd blijft het duidelijk dat oude gewoonten en denkpatronen soms hardnekkig zijn, dus ook in dit geval noem ik dit een work in progress. Waar het echt om gaat, is net wat de titel zegt. Het besef dat je zelf niet belangrijk bent, moet lang sudderen vooraleer je zoiets echt kunt toegeven. In ons boekje met twaalf stappen noemt men dat nederigheid en vandaag is dat woord in ons halfrond iets vies.

Maar als je verder terugdenkt in de tijd of naar andere culturen kijkt, dan is het vaak een hoeksteen van geluk. Je hoeft niet meteen aan een Boeddhistische monnik te denken: ook de godsdienst waar ik groot mee werd, had het in hun boekje staan. Het boekje was dikker en er stond naar mijn mening enorm veel onzin in, maar net zoals dat met andere normen en waarden is gebeurd, is dit er eentje dat ik in ere heb hersteld.

Het begon toen ik verplicht werd om toe te geven dat ik machteloos stond tegenover alcohol. Dat klinkt zwaar maar het wil enkel zeggen dat ik nooit één of twee pinten kon drinken. Het was alles of niks. Een fles of een bak die half leeg was, verdroeg ik niet. Een avond beëindigen om één uur 's nachts omdat het goed geweest was, kon ik niet. Het was thuisblijven of de keet sluiten. En indien nodig, als het sluitingsuur me niet aanstond, zocht ik andere keten die mijn timing wel respecteerden. Zoiets noemen wij dan "nederig toegeven dat je machteloos staat tegenover alcohol". Er komen details als God en een Hogere Macht aan te pas, maar een atheïst kan die moeilijk meenemen.

Later werd gevraagd om dit principe uit te breiden. Maar ik was al nuchter en vroeg me af waarom ik me daar in godsnaam mee zou bezighouden. Toch is dat eenvoudig: als je nuchter wilt blijven, moet je eerst gelukkig worden en dan is dit een vereiste waar je niet omheen kan.

En dat vraagt tijd, want het gaat in tegen alle principes die je werden aangeleerd door familie, omgeving en school. Ik leerde dat ik een sterke eigen mening moest hebben. Ik moest ervoor uitkomen en duidelijk zeggen waar ik voor sta. Ik moest ook anderen overtuigen dat ik gelijk had, want een gezonde discussie verheldert de geest. Ik werd aangeleerd om van me af te bijten en me niet te laten doen in de grote boze wereld.

Aan de AA tafel was er een andere cultuur en dat was eerst moeilijk. Het ligt vast in regels die je moet volgen, en voor een alcoholist is zoiets zwaar. Plots moest ik zwijgen als anderen praten. Hoewel ik vaak wou tussenkomen, vaak zelfs gewoon om te zeggen dat ik iets begrijp of herken, volgens de nieuwe regels moest ik zwijgen. Daar was een goede reden voor: in plaats van praten, moest ik nu luisteren. Je mening voor jezelf houden tot je het woord krijgt, is niet makkelijk. Maar het kan dus en eens je het in het echte leven ook toepast, verandert er plots erg veel.

Het is niet nodig om je te verdedigen, want ik weet zelf wel waar ik voor sta. Mensen die me kennen, weten dat ook. Het is dus niet langer nuttig om te discussiëren en mijn gelijk te halen. Nederigheid mag dan een vies woord zijn, als je het toepast, word je leven veel rustiger. Er valt een hoop ballast van je schouders als je niet langer in de verdediging hoeft te gaan. Het wil niet zeggen dat je over je heen laat walsen, maar op het juiste moment zwijgen is een kunst die ik moest aanleren.

Ik moest denken aan dit dr Phil-ism. "Never mis a good chance to shut up", het zegt het allemaal. De hele kern van de zaak in één zin, daar is ie goed in. "Do you want to be right, or do you want to be happy" is er nog zo één.

"Ik ben niet belangrijk". Zo begon de tafelgenoot zijn betoog. Hij komt net zo lang aan deze tafel als ik. Hij heeft de kunst om enkele pagina's van het moeilijk plan, zijn "nieuwe film", uit te drukken in één korte zin. Als je nieuw bent, klinkt het vreemd. Als je al even hier komt, is zoiets heel logisch.

Dat is niet eerlijk

Alleen zijn was moeilijk. Niet in de betekenis van eenzaamheid, want die was er niet. Maar alleen zijn lukte nooit omdat mijn hoofd het had verboden.

Er was een vast stramien dat de dag bepaalde. Als je ontwaakt is er een heel kleine periode, slechts enkele seconden, dat je helemaal aan niks denkt. Het eerste idee dat in je hoofd komt, bepaalt je bewustzijn op dat moment en in mijn geval bepaalde het mijn gemoed voor de ganse dag.

Er kwam jaren aan een stuk slechts één idee. De praktische invulling varieerde elke dag, dus ik had niet door dat datzelfde idee zich vermomd had. Maar het idee kan je het best omschrijven als: het is niet eerlijk. Achteraf doet het me denken aan het zwarte kuiken met een eierschaal als hoedje, maar wat het beestje zei, was de nagel op de kop. Alles wat er gebeurde, vond ik niet eerlijk. Het was ook niet mijn schuld, anderen waren zo oneerlijk tegenover mij dat ik echt wel recht had om te klagen.

Het verlamde mijn dag, want hoe kan je nu beginnen aan je taken als dat idee overheerst? Hoe kan ik nu met goede moed de mailberichtjes lezen en aan de slag gaan als net die berichtjes weer elke keer het originele idee versterkten? Een probleem bij een klant waar ie zich terecht boos om maakte, draaide ik altijd om. "Hoe zou jij het doen in mijn situatie?", zou ik denken. Ik zei het nooit, ik dacht het alleen.

Hoe zou jij dat doen als je een todolijst had van meer dan 2000 puntjes? Toen was het echt zo, ik had zelf een online service geprogrammeerd waar mijn collega's puntjes konden ingeven die ik moest aanpassen in de software. Na een jaar of twee stonden er dus 2000 punten in die niet afgevinkt waren. Ik programmeerde een quotatiesysteem zodat ze konden aangeven hoe belangrijk een puntje was. Een cijfer van 1 tot 5 gaf aan hoe dringend iets was. Het resultaat was dat ik alleen puntjes met een 1 overhield. Soms gaf iemand wel eens een 2 in, maar 3 of hoger gebeurde niet. En de 2 werd na een week weer aangepast naar een 1 als de klant opnieuw had gebeld.

Het was niet eerlijk dat ik dan dat mailtje van vanmorgen ook nog eens op mijn boterham kreeg. Snapte hij dan niet dat er nog 2000 wachtenden voor hem waren? Als je het achteraf bekijkt is het antwoord eenvoudig: nee, natuurlijk snapte hij dat niet. Het is ook niet zijn fout. Hij heeft gewoon een softwareprobleem dat reëel is, en weet helemaal niks van mijn todolijst.

Maar hoe was het zo ver kunnen komen? Ik gaf de schuld aan de collega's en ik doe dat nu nog. Maar zeggen dat het niet eerlijk is, zet een eindeloze spiraal in gang. Het wil zeggen dat ik die dag niet veel problemen kon oplossen in de software. Alleen het feit dat ik het niet eerlijk vond, zorgde ervoor dat ik ook weinig uren kon factureren. Na een uur of vijf, zes had ik al lang genoeg van al die zever, en dan had ik een beloning verdiend. De beloning zat in een glas en soms nam ik zelfs de moeite niet om er een uit de kast te nemen.

De spiraal was bijna rond. Een deel van de namiddag, de avond en de hele nacht liep ik weg. Als je alleen bent met je eigen gedachten, kan je hier helemaal niet mee om. Je wordt gek als je elke bewuste minuut van de dag aan dat ene enkele ding denkt. Mijn beloning was een trip naar mijn droomwereld waar alles anders was.

Zei ik nu net dat het de schuld was van de collega's? Ja dat was zo. Alleen, er was maar één persoon die toeliet dat het zo ver kwam. Alleen ik kon op de rem gaan staan, maar dan kwam er kritiek want alles was dringend. Pogingen om de lijst uit te dunnen lukten nooit, maar de eindverantwoordelijkheid nam ik nooit zelf op. Ik had kunnen zeggen dat ik het niet meer aanvaardde of ik had zelfs kunnen uitkijken naar een andere job. Maar ik koos zelf voor de weg van mijn beloning en dat was dus wél mijn schuld.

Zoveel jaren later gebeurt het nog steeds. Eén dag vroeger had ik afscheid genomen van de man die ik altijd als voorbeeld had beschouwd aan de AA-tafel. Dat was niet eerlijk. De telecomfactuur die nog maar eens in de bus zat, dit keer met twee aanmaningen en extra bedragen die ik helemaal niet verschuldigd ben. Dat was niet eerlijk. Al die moeite die ik deed om de elektronica spulletjes aan de praat te krijgen, en de laatste minuut verpest ik alles met een domme kemel. Dat was niet eerlijk.

Wacht eens even. Hoor ik dat laatste nu goed? Zelfs iets wat ik zelf fout heb gedaan, ga ik anderen verwijten. Ik herken opnieuw de eindeloze spiraal en weet nu uit ons boekje met 12 stappen dat dit een naam heeft: zelfmedelijden. Intussen is de dag enkele uren oud en ik zit gevangen in een eindeloze spiraal die niet stopt.

Ik beslis dit keer niet om me te troosten, maar om een hard reset uit te voeren. Dat is een computerterm die wil zeggen dat je volledig opnieuw begint. Je kan je machine opnieuw opstarten in veilige modus om zo na te kijken waar het probleem zit. Het neemt wat tijd in beslag, maar het zorgt voor de gezondheid van alle onderdelen.

Ook in je hoofd kan je zo'n reset uitvoeren. Ik heb daar CD's voor en ze doen wonderen. Op één CD staat een oefening die 'bodyscan' heet. Drie kwartier lang hoor je een dame met een zachte stem die vreemde dingen zegt. "Voel je met je adem hoe je de aandacht verlegt naar je linkervoet. Denk nu aan je grote teen, je kleine teen en de tenen ertussen." Als je zoiets opschrijft, lijk je wel een idioot. Ooit zat die CD per ongeluk in mijn wagen en ik hoorde hoe belachelijk het klinkt als je die zinnen in je normale dagelijkse leven afspeelt. Maar als je bewust gekozen hebt om drie kwartier op een matje te liggen en te luisteren, dan lost dit alles op.

Ik weet nog wat de lesgeefster zei toen ik enkele jaren geleden deze cursus volgde. Ze zei dat je geen wonderen moest verwachten van die oefeningen. Mensen denken dat meditatie je helemaal tot rust brengt tot je in trance komt. Dat is helemaal niet zo, maar voor mij doet het één wonderbaarlijk groot ding: het geeft mij terug enkele seconden tijd om te ontwaken. Die enkele seconden die je hebt als je ontwaakt, die zijn goud waard. Helemaal aan niks denken is moeilijk en je houdt het nooit vol. Maar met de oefening zijn ze er even, en ze geven je dag een tweede kans.

Het is trouwens heel erg goed afgelopen. De rest van de dag was vol van aangename bezigheden. Ik was écht alleen want mijn vriend was enkele dagen naar Londen. Maar alleen zijn is niet meer moeilijk. Alleen zijn is fijn als je getraind bent.

Soms komt zo'n lange uitleg écht juist van pas. Toevallig lazen we vandaag stap 11 en die gaat over God, gebed en meditatie. Die eerste twee, daar heb ik niks mee. Maar dat derde sinds enkele jaren dus wel.

De truuk is jezelf graag zien maar daar heb ik veertig jaar op moeten oefenen.

Een fatale progressie?

Het is een nieuwtje dat soms hard aankomt, maar blijkbaar stoort het nu niet. De eerste stap uit ons boekje werd niet gelezen omdat we weer opnieuw begonnen toen we nummer twaalf hadden gehad. Hij werd gelezen omdat een jongeman binnenkwam die te kennen gaf dat het zijn allereerste bezoek was.

Het nieuwtje betekent dat je vanaf nu best niks meer drinkt. Sommigen schrokken zich een aap toen ze dat hier hoorden. Ze wisten wel dat er een probleempje was, want anders kom je niet aan deze tafel zitten. Maar helemaal niks meer drinken? Neen, dat zat niet in de planning voor ze binnenkwamen. Wellicht werden er truukjes aangeleerd aan deze tafel. Truukjes om niet elke keer buiten de lijntjes te kleuren. Een oude rot zegt steeds: "ik was het drinken niet beu, ik was het wallebakken beu".

Toch komt het niet hard aan, ofwel kan ie het goed verbergen. Ik zeg nog tegen de juffrouw naast me dat de jongeman een brede glimlach heeft en heel vrolijk meepraat. Dat zou je toch niet verwachten van een alcoholist die hulp zoekt? Hij moet in de put zitten, liefst heel diep. Hij mag niet meer weten van welk hout pijlen maken en in een laatste wanhoopspoging de reddingsboei aanvaarden die AA hem toewerpt.

Maar iedereen is anders. Dat blijkt ook uit de veertien verhalen die volgen. Niet iedereen heeft die fatale progressie waar het boekje over spreekt in stap één gevoeld. Sterker nog, de helft van de tafel zegt dat ze nooit elke dag dronken. Vaak dronk men maanden niks en de meesten dronken nooit 's morgens. Vaak werd het ook niet meer of erger. Vaak bleef het altijd bij bier en werd het nooit iets sterkers.

Maar waarom zitten die mensen dan hier? Waarom beginnen ze hun verhaal met: "Ik ben X, ik ben alcoholist"? Dat komt door dat gigantisch misverstand. Een verslaving zit in 't bloed en nu bedoel ik geen promille. Noem het een ziekte of een karaktertrek. Gebruik het woordje "alcoholist" niet als je je daar niet goed bij voelt.

Maar in dit geval is het toch erg duidelijk. Wanneer heb je een probleem? Elk weekend ruzie met de vriendin. Ook met de vrienden die ook 'sociaal drinken' en heel vaak met de barman of de buitenwipper. Zich ergeren aan mensen die op een terrasje zitten en drie kwartier nodig hebben om hun Duvel uit te drinken. Sneller drinken dan de vrienden en blijven hangen als iedereen al naar huis is. Meer is er echt niet nodig. Een alcoholist is iemand die niet kan stoppen met drinken. Zo eenvoudig had niemand het ooit benoemd.

De vraag is niet of er een fatale progressie moet zitten in het levensverhaal. Moet je eerst verder gaan en sterkere dingen gaan drinken? Moet je eerst elke dag drinken en na zoveel jaren opstaan met een borrel om de bevende handen te herstellen?

Hij antwoordt zelf met 'neen'. Ik hoop dat ie het écht snapt en volgende week hier terug zit. Door de nieuwe wind die hier waait kan het ook, want het feit dat er veertien verhalen waren stemt me blij. Dat ze vaak van nieuwe mensen kwamen die nu al enkele maanden blijven zitten, ook !

Welkom en tot volgende week !

Eén op zeven

Ik schrijf het beter op, dat is een feit. Waar zit ik nu met die balpennen van Child Focus die ik per kilo kocht? En nu heb ik er vaak geen enkele bij. Stom.

Verbazingwekkend! Mijn eerste woord in gedachten en uit mijn mond. We zitten hier weer met zoveel volk aan tafel. Die nieuwelingen, ik tel er vier, zitten er nog altijd. Een paar weken geleden dacht ik nog dat het één groep was die samen hoorde. Het was gewoon toeval. Vier nieuwe mensen die op één avond beslisten dat ze best niet meer zouden drinken. Ze kwamen uit verschillende huizen en zaten plots mee aan tafel.

Wat er zo raar aan was, ik krijg 25 minuten spreektijd en dat is veel. Er staat nooit een limiet op, enkel bij de laatste spreker. We stoppen om 22u, en om 21u35 krijg ik het woord. Als laatste. Dat is verbazingwekkend en ik gooi het in de groep. Hoe meer mensen aan tafel, hoe minder ze zeggen. Blijkbaar toch, want vroeger draaiden we vaak overuren met weinig volk. Nu heeft iedereen zijn zeg al gedaan en omdat ik graag afsluit - het zijn niet mijn woorden en ik weet niet of het klopt - heb ik dus 25 minuten over van de 90 (min taart dan nog). Het is niet evenredig verdeeld.

Stap 5 zegt me niks. Na 20 seconden ben ik uitgepraat. Gelukkig is er de vrijheid om te praten over alles wat er op je maag ligt. Het heet koffieklets, het is op café gaan hoorde ik van de week nog. Ik zei dat ik het zo nodig had en het werd pas duidelijk toen ik maanden verplicht moest thuisblijven. "Natuurlijk", zei ie, "met alle respect: de AA is gewoon op café gaan voor u!" Hij kon er niet meer naast zitten, en toch voor een stuk zo de nagel op de kop slaan.

Ik ben bezorgd om die gasten, meer dan ik zelf dacht. Chatberichten en sms'jes van hun dames met alleen maar slecht nieuws. Ik antwoord en probeer moed in te spreken als het past. Het lukt niet maar ik hoor soms toch dat het helpt. We zullen zien als ze weer thuis zijn, maar het ziet er niet goed uit. Ook de thuisblijver is een zorgenkind. Het kan wel over de telefoon omdat de gesprekken dan nationaal zijn. De inhoud is gelijk. Wanhoop, aan het einde van haar latijn. Woorden helpen niet altijd, het gewoon gezegd hebben aan iemand die het snapt, blijkbaar wel. Het is wat het is, maar het komt dus ook op mijn boterham. Het is beleg waar ik niet om vraag en ik kan het niet altijd kwijt. Maar zie, wat we 'de kracht van de tafel' noemen, doet het toch maar weer.

Nog vijftien minuten over. Tel ik dat nu echt? Ik moet geen 25 minuten vullen, er moet me gewoon één ding van het hart. Het gaat over dromen die onnozel en belachelijk zijn. Ik bedoel geen dromen in de nacht die je wakker maken, maar dagdromen. Ze zei iets over uren aan een stuk achter de PC zitten en plots beslissen dat ze alles achterlaat en in Spanje gaat wonen. Of op een appartementje aan zee. Het gaat ver, want er kwamen makelaars aan te pas en ze ging al een kijkje nemen. Er was maar één probleem: ze moest haar imaginaire hond in opvang plaatsen, want die moet toch eten hebben en verzorgd worden. De hond is imaginair omdat ie het resultaat is van een vorige droom. Het is stom, want de dromen komen niet uit. Maar als de ene droom de andere opvolgt, bestaat de eerste nog.

Ze denkt wel dat ze gek moet zijn om zo te denken. Het is niet zo, want ze vertelde net mijn hele leven. Ik zie mensen knikken als ik het zeg, maar het hing altijd al aan mekaar met dromen die onzin lijken. Waarom bestel ik meer dan honderd (nu al een pak meer dan tweehonderd) keer iets op een Chinese website? Ik koop dromen. Ze liggen er nog in aparte bakjes die zelfs een etiket krijgen. Ik zit er soms op te kijken en denk na over waarom ik dat ene bakje heb gevuld met dat ene componentje in 50-voud een jaar geleden. Ik weet het wel, het kost allemaal niks, maar het ligt hier maar. Ik gebruikte het nooit.

Maar ik snap de clou nu wel, men heeft het me geleerd. Probeer zeven dingen en faal zes keer. Schaam je er niet voor en laat het los. Maar die ene zevende keer is zalig! Daar gaat het om, dat was de clou. Het is niet het resultaat dat telt, maar de inhoud van de originele droom. En toen ik zat was, was de verhouding nul op zeven. Nu één op zeven. Mijn slimme psychologe zei dat het de sleutel was tot mijn geluk. Ik moest mensen verbazen, dat was mijn ding. De reden waarom iemand opstaat en doet wat ie doet. Zij heeft dat dus ontdekt: ik moet dit doen, maar de verhouding aanpassen. Voer één droom echt uit van de zeven die in je hoofd komen en laat de rest liggen. Dat is wat ze zei, en het is wat ik nu enkele jaren doe.

Het leuke is dat je een lange lijst krijgt aan échte dingen. Dingen die je vast kan nemen, zijn geen dromen meer. Je hebt ze verwezenlijkt.

"[Jangeox] did a little experiment in taking a unipolar motor, cutting the trace to the coil taps, and measuring the before and after torque. The results are impressive: as a unipolar motor, the motor has about 380 gcm of torque. In bipolar mode, the same motor has 800 gcm of torque. You can check that video out below."

Het staat op een website die ik niet ken. Ze hebben me niks gevraagd maar ineens kwam er 8000 man kijken wat ie bedoelde. Het is een dom filmpje van een jaar oud dat niemand echt interesseerde. Het was tweehonderd keer bekeken en dan na één dag 8200. De reacties zijn navenant want mensen kopen die kleine motortjes in grote massa's en zien dan dat ze niet sterk zijn. Door met een cuttermes één koperbaan te knippen, wordt ie plots twee en een half keer sterker, en dat was de geniale ingeving een jaar geleden. Ze dient nu tot iets, want plots zijn ze bruikbaar voor veel mensen. Het was maar één voorbeeld.

Foto's nemen van een gebouw was er één. Fantaseren over geocachewaypoints ook. Maar de film bestaat nu en er volgt een nieuwe echte opdracht uit. En de waypoints liggen er nu echt en mensen komen op bezoek en zijn enthousiast. Ik maak ze ook in grotere aantallen voor andere mensen. De dromen kan je vastpakken en opsturen. Ze liggen dan ergens in de duinen binnenkort. Een logic analyzer van 9$, een lens en een camera, een tijdschakelaar die waypoints regelt, nieuwe servo's die zo klein zijn dat ze in een glucosepotje passen en nieuw RAM geheugen dat ik echt ga gebruiken. Misschien komt er niks van. Maar één op zeven is geen slechte verhouding, je moet gewoon aanvaarden dat je zes keer alleen wat hebt gelummeld. De zevende keer is echt, en als je al die zevende keren optelt kom ik aan vier nuchtere jaren vol geluk. Wist ik vroeger maar dat het zo simpel was. De dame schrijft vanalles op als ik dit zeg en even moet ik zelfs uitrekenen hoeveel procent dat is, die één op zeven. Ik weet niet, vijftien of zo? Zo nauw zal 't wel niet steken, zeker?

Weet je dat ik er bijna ben? Ik moest er mee lachen want ik ben verlegen. Hoe kan ik nu 25 minuten volpraten tegen een groep mensen die ik nog niet helemaal ken over wat er op de lever ligt. Dat kan ik nooit hoor, want ik ben verlegen.

Maar 20 minuten is blijkbaar gelukt.

De kracht van de tafel doet het weer.

4 jaar nuchter leven!

Eigenlijk ben ik een beetje laat met het vieren van deze verjaardag. De exacte datum weet ik niet, maar ergens in mei 2010 kwam ik voor de eerste keer aan deze tafel zitten. Helaas lag ik dit jaar rond die tijd op een operatietafel en ik kon ook de maanden erna niet op bezoek komen hier.

We hebben dan ook de gewoonte om elk nuchter jaar te vieren. Omdat bubbels niet echt op z'n plaats zijn aan een AA tafel, vieren we dat met taart en gebak. En hoewel ik gebak voor 15 personen vroeg - meestal blijft het aantal gasten aan de onze tafel beperkt tot een tiental en ik nam dus wat marge - toch bleek het net genoeg vandaag!

Net op de valreep kwam nog iemand binnen toen de vergadering al bezig was, wat het totaal aantal gasten vandaag op 15 bracht. Drie van die vijftien waren er trouwens vorige week voor de eerste keer.

Het feit dat ze meteen terugkomen is een teken dat we onze 'job' goed deden vorige week.

Onzen 'bollenwinkel' draait goed op donderdag ! ;)

Dit had ik trouwens vorige week al gekregen als cadeautje van de groep. Mooi hè!

Schuiven en vallen

Het antwoord op de vraag liet even op zich wachten. Ik weet zelfs niet meer wat ik exact heb gezegd, maar ik herinner me zeker dat het antwoord je behoorlijk deed schrikken.

Hoe lang het duurt vooraleer je af bent van je verslaving, dat was de vraag. In mijn hoofd startte een snelle berekening en ze was wellicht niet zo accuraat.

Ik kan ze nu natellen en merk dat het antwoord nog moeilijk is. Wanneer begint immers de weg naar soberheid? En wanneer eindigt die? Is de tijd tussenin dan dikke ellende?
"Ik weet het niet", "ik weet het niet" en "neen".

Ze begon ergens in 2007. Een epilepsie-aanval bracht me in het ziekenhuis. Na een week mocht ik naar huis en dat beschouw ik over het algemeen als de start van de bewustwording dat ik een zwaar probleem had. Ik wist het natuurlijk al jaren, maar als je zo'n aanval krijgt - die dus het gevolg was van het plots stoppen met drinken - dan besef je dus dat je ook een lichamelijke verslaving hebt. Toch ben ik enkele maanden later opnieuw beginnen drinken, dit keer zogezegd 'sociaal' en 'een wijntje bij het eten'. Natuurlijk was dat onzin: dat wijntje werd snel vodka en sociaal moest niet meer altijd. Ik heb dus nooit besloten om écht te stoppen met drinken toen ik dit had meegemaakt. Het startpunt is dus vaag. Pas toen ik de feestdagen doorworsteld had, was het besluit echt daar om nooit nog één druppel te drinken. De startperiode is dus al een vage twee of drie maanden.

Voor het einde kan ik hetzelfde zeggen. Ik kan de definitie gebruiken die de verzekeringsmaatschappij gebruikt om te weten of je een levensverzekering kan krijgen. Ze tellen de dag van je laatste glas. Maar toen ik écht mijn laatste glas dronk, zat ik al een hele tijd bij de AA. Ik was niet hervallen maar uitgeschoven. Dat zijn geen medische termen, maar vallen en schuiven is iets wat de tafel goed snapt. Vallen wil zeggen de controle compleet weer verliezen voor enkele weken/maanden en niks meer willen doen aan je probleem. Schuiven wil zeggen dat je toch nog één of meerdere dagen iets hebt gedronken, maar je bleef naar je meetings gaan en net daarom loste het probleem zich snel op. De verzekering is niet akkoord met die redenering, maar in de AA is ze aanvaard. Als je één keer in een jaar een uitschuiver maakt en de rest nuchter bent dankzij de AA, dan is je drankprobleem kleiner dan bij de 'sociale drinker' die zich elk weekend bezat op de voetbal. Toch maakt de verzekering en de rest van mijn omgeving van de eerste man een dronkaard en van de tweede een bon vivant. Dat is dus ook de reden waarom we dat soort zaken normaal enkel binnen de muren van de AA bespreken. Toch ben ik er open over, want het is gewoon oneerlijk. Dat alles om te zeggen dat het eindpunt dus ook moeilijk te bepalen is.

En het derde punt: was die hele lange periode van stoppen met drinken dan niks anders dan dikke miserie? Nee hoor, helemaal niet. Ik was meer dan een jaar volledig nuchter en het was één van de gelukkigste jaren van mijn leven. Alleen, aan de basis van mijn probleem was niks veranderd. Van zodra er zich een serieus probleem voordeed, ben ik hervallen voor vele maanden. Daarna pas vond ik de AA en leerde daar dat je hervallen kan vervangen door uitschuiven en daarmee is het grootste probleem van de baan. Negen maanden drinken of één weekendje per jaar is nu eenmaal een wereld van verschil.

Maar ik heb nu wel de rekening gemaakt. Afhankelijk van hoe je telt, kom ik dus uit op een brede vork tussen 2,5 en 3,5 jaar. Zo lang duurt het dus om nuchter te worden. In mijn geval wel te verstaan, maar ik ken nu wel hier en daar een alcoholist, dus ik weet ongeveer hoe het gaat.

Daarom was dat gevoel er al, ik verzin dit nooit uit mezelf. Ik ben nooit pessimistisch over slaagkansen na een behandeling. Maar als ze één maand duurt, ook al gebeurde ze in de beste en meest gespecialiseerde omgeving die je kan kopen, dan zegt mijn gut feeling gewoon dat het niet genoeg is. Als je weer thuiskomt in de oude omgeving, is er niks veranderd.

Maar dat het nu ook niet meteen een succes is, betekent zeker niet dat de geïnvesteerde tijd en moeite nu weg is. Integendeel, het is de eerste en misschien wel meest belangrijke stap. Alleen, het duurt nu eenmaal langer dan een maand. Ik wou dat het anders was, want dat had me veel tijd bespaard.

Drie jaar en vijf maanden zelfs.

Mannen weten waarom

Het leek alsof het aankwam als een persoonlijke aanval, maar dat was het zeker niet. Ik wou alleen één bepaald detail uitleggen dat brandend actueel is.

Hoe moet je dat doen? Als je al weken op voorhand overspoeld wordt door reclame van onze grootste bierproducent, is het erg moeilijk om een andere mening te hebben. Bij mij kwam het op Facebook voorbij en ik klikte rechts op de advertentie dat ik het ongepast vond. Niet dat dat effect zal hebben, we weten toch allemaal dat voetbal en alcohol samengaan?

Maar waarom ben je daar zo zeker van? Schiet me niet dood als ik dat in twijfel trek, ik ben namelijk écht wel ervaringsdeskundige. Als je de match echt wil zien, doe je dat beter nuchter. Als je de roes wil voelen, doe je het beter zat. Zo simpel is het verschil en ik ken de twee manieren.

De tweede deed ik jaren en ze was heel plezant. Het is een antwoord dat je verwacht omdat het past in het opgelegde patroon. Ik was blij als ze wonnen omdat het feestje dan langer duurde. De match had ik meestal niet echt gezien, ik keek wel naar de reactie van de andere tooghangers om te zien wanneer er een doelpunt was. Alle remmen los en laat u ne keer goed gaan. Het moment is nu niet ongewoon want heel het land doet mee. Ik val nu niet op als ik zat ben en dat is een verademing.

De eerste manier beleefde ik echt nog niet zo lang geleden. Die was heel plezant. Dat antwoord verwacht je niet en als je nog alcohol drinkt, geloof je me niet en zal je me een saaie piet vinden. Maar het was echt zo. Voor de eerste keer kon ik de match écht volgen zonder naar tooghangers te kijken. Voetbal is best een spannend spel als de Belgen spelen, ik spreek met twee woorden omdat ik nu eenmaal geen voetbalfan ben. Maar dat had ik vroeger nooit gezien. Ik herinner me de details van de match en bijna vond ik het even leuk als vrouwentennis (waar ik echt fan van ben).

Wat ik bedoelde was dus dit: nu ben je hier gekomen. Je zal hopelijk leren hoe het voelt om echt te leven zonder middelen die je gemoed beïnvloeden. Je zal hopelijk écht ondervinden hoe graag je naar voetbal kijkt als de link met alcohol is losgekoppeld. Ik weet dat het in mijn geval zeker geen stap terug was.

Waarom die link er ooit gekomen is, dat snap ik niet.

Mannen weten waarom, dus misschien moet ik het hen eens vragen.

Jaloezie en afgunst

Ik ben zo dom geweest toen ik het liet meespelen. Er was hulp nodig van mensen die gestudeerd hebben en de menselijke geest beter begrijpen dan ik toen deed. Maar dat het soms sluimerend aanwezig was, was één van de belangrijkste oorzaken van het ongeluk waarin ik me dacht gestort te hebben.

Ik schrijf wel degelijk 'dacht', want mijn ongeluk was overgoten met wodka, en dat was oorzaak nummer één om het zover te laten komen. Het drankje zorgde er ook voor dat ik deze twee gevoelens uit de titel - die trouwens een verschillende betekenis hebben - soms zo erg heb gevoeld.

Jaloezie wil zeggen dat je niet tevreden bent omdat een andere persoon iets heeft dat jij niet hebt. In afgunst zit dezelfde component, maar er is wel degelijk een belangrijk verschil. Als je jaloers bent, dan wil je dat wat de andere heeft ook hebben of bereiken. Bij afgunst kan je alleen niet verdragen dat iemand anders iets heeft, maar je verlangt er zelf niet naar. Misschien is afgunst nog wel een gevaarlijker gevoel als het om de aantasting van je geluk gaat. Iemand die afgunst heeft, wenst immers de tweede persoon ongeluk toe. Een arbeider die afgunstig is op de Porsche van zijn baas wil niet per se zelf die Porsche hebben, want in zijn sociale omgeving zou dat belachelijk zijn. Zijn vrienden en familie zouden hem uitlachen of denken dat ie plots de lotto won of drugdealer als bijberoep heeft. Hij is afgunstig op de Porsche van zijn baas en zal misschien 's nachts met zijn sleutel in de carrosserie gaan krassen, of lachen als de baas putten in zijn dak krijgt door een hevige hagelbui. Afgunst is dus per definitie iemand anders ongeluk toewensen, en het is één van de belangrijkste redenen waarom iemand nooit gelukkig kan worden.

In het gesprek met mijn psychologe ging het over een fabrieksarbeider. Ik had hem achter zijn rug uitgelachen toen ik als jobstudent met hem samenwerkte. Hij stapelde warm gebakken bakstenen op een pallet en moest uitrekenen hoeveel stenen er op één pallet kunnen. Hij kon tachtig stenen op één laag stapelen en moest weten hoeveel er dan op één pallet passen. Eén pallet heeft acht lagen, en hij nam dus een papiertje om uit te rekenen hoeveel 8 x 80 was. Ik zei lachend dat je daar toch geen papiertje voor nodig hebt, want hij schrok van mijn hoofdrekencapaciteit toen ik zei dat het er 640 moesten zijn. Hoe kon ik dat nu weten met zo'n grote getallen!

Maar ik zat wel bij de psychologe omdat mijn leven in een vergeetput was gevallen. Zij vroeg me of de man die wat minder goed was in hoofdrekenen een lach op zijn gezicht had als ie op z'n werk kwam. Ik moest dat bevestigen, de man zei zelfs ooit dat ie blij was met zijn job omdat binnen het bedrijf andere arbeiders de stenen uit de oven moesten halen, en dat was dus veel zwaarder werk. Maar deze man had voldoening in zijn werk en hij straalde als hij me had kunnen aanleren hoe ik zijn tempo bijna kon evenaren op het einde van mijn studentenjob.

Het cliché dat geld niet gelukkig maakt geloofde ik niet. Maar de man die stenen stapelde had geen jaloezie of afgunst. Mijn postbode en onze vuilnismannen hebben dat ook niet. Ze doen fluitend en lachend hun ronde zonder dat er nagedacht wordt over de Porsche van de baas. Er zullen best wel werknemers zijn die het gevoel wel hebben, ik vrees ook dat hun vakbond dit soort gevoel soms aanwakkert.

Maar ik herinner me het moment. Er kwam één bepaald moment dat ik voor mezelf heb beslist om al die onzin achter mij te laten. Ik kon het pas echt toen ik meer mensen leerde kennen die een andere levensweg hadden doorwandeld. Als je enkel je oude klasgenoten in je vriendenkring hebt, zal je jezelf vergelijken met die groep en de kans is reëel dat je niet het meeste geld verdient in die groep. Er is er trouwens in elke klas maar één die het meeste verdient, alle anderen moeten 'onderdoen'. Als die allemaal afgunst voelen, zal je behoorlijk vervelende klasreünies krijgen.

Maar het is al jaren weg, dat gevoel. Daar ben ik heel erg blij om, want een score op de geluksschaal boven de vijf op tien zat er voor mij niet in als ik geplaagd werd door jaloezie of afgunst. Het komt trouwens van pas, nu ik door mijn langrdurige ziekte er financiëel behoorlijk op achteruit ga. En nee, hoe vreemd het ook klinkt, dat heeft tot nu toe geen enkele invloed op mijn score op de geluksmeter.

Dus dank u fabrieksarbeider, psychologe en Cola Zero om me dit duidelijk te maken :)

The Journey - single

Over de Beste Beslissing van Michael Niclaus stond hier al wel eens een woordje uitleg. Dat Joey Kugelmann, een Nederlandse singer-songwriter een heel mooi nummer schreef rond het levensvarhaal van Michael, ook. Je kon hier al even een live sessie zien van wat de single zou moeten worden.

En vandaag staat ie dus op iTunes!


Joey Kugelmann - The Journey


En nu hopen dat het een hit wordt! Omdat de boodschap belangrijk is, want daar hebben we nog werk aan in ons landje, maar vooral omdat het een keigoe nummer is.

Downloaden hè !

Triple Vodka

Het moment dat je denkt: nu heb ik het verdiend. Het moment is anders bij iedereen. Wanneer het aanvaardbaar is en wanneer het te ver gaat staat nu even buiten de discussie. Bij mij ging het veel te ver want ik had het altijd verdiend. De laatste jaren dat ik nog wel alcohol dronk, was elk moment goed genoeg om het te verdienen. Het werd een beloning van een overlopend vat zelfbeklag. Zo'n vat is dan handig, want als je maar slechte dingen verzint die je meemaakt, dan is er overal een moment dat je het verdient. Het moment doopte ik ooit vodka moment omdat dat mijn beloningsdrank was. Niet om de smaak, want ik lust dat helemaal niet. Ik dronk het voor de promille en de zekerheid van die oude volkswijsheid die beweert dat je het niet ruikt aan je adem.

Ik gaf het op omdat het moest. Nuchter leven werd een tweede natuur en ik had er de mond vol van. Die vodkamomenten stopten niet. Het is niet omdat je de beloning wegneemt dat ook ineens de verleiding vervaagt. Er kwamen alleen andere manieren in de plaats. Ik leerde ze bij de psycholoog, maar vooral aan mijn AA tafel. En ze werkten heel erg goed. Een combinatie van leven dag per dag, een dagelijkse inventaris die zelfs publiek te lezen staat, wekelijkse bezoeken aan de donderdaggroep en zelfs rustpunten die ik zelf kan ensceneren. Alles is daar om op een rustige manier problemen aan te pakken, zonder dat je dezelfde fout als vroeger maakt.

En dan ineens was het weg. Het kwam door een opeenstapeling van slechte dingen die ik dit keer niet verzon. Ze kwamen vorige week maandag per post, van de huisarts en van de apotheek. De postbode bracht een brief van Belgacom die me ziedend maakte. Details hoeven even niet, maar het is zo erg dat ik vroeger weken of maanden zat zou zijn, alleen al voor deze ene brief. De dokter zei een uurtje later slechte dingen. Mijn toestand is erger dan ik dacht en er komen meer testen. Mijn medicijnen waren op, maar gelukkig kan je ze tijdig online reserveren. Eén dag zonder pijnstillers is echt niet haalbaar. Maar de apotheker vergat zijn mail te openen, en om 18u was er dus geen bestelling geleverd. Ik moest dus écht de nacht door zonder pijnstillers. Dafalgan en Ibuprofen was er wel, maar dat doet al lang niks meer.

De grote truuk van leven dag per dag viel dus ook in duigen. Het veronderstelt immers dat het de volgende dag beter wordt, maar ik had niet kunnen slapen en dan voelt het niet als een nieuwe dag. Ik heb het later kunnen horen dat er enkel beeld was en geen klank aan de ontbijttafel. Ik vertelde alles op donderdag. Meer dan twintig minuten heb ik zitten zagen over wat er allemaal was fout gelopen. Dat ik helemaal gefaald had in mijn plan om alles stap per stap en rustig aan te pakken, dat ik alle tools die ik geleerd had kwijt was als er een berg op je af komt. De theorie was mooi, maar als het wat moeilijk werd, sloeg mijn hoofd net zo erg op hol als vroeger. Het leek alsof ik de les volledig vergeten was.

Maar één ding snapte ik niet. Daarom durf ik het nu pas schrijven. Men zei dat ik dat goed gezegd had. Het was een mooi verhaal en het feit dat ik hier aan de tafel zat vandaag, werd met zoveel woorden gewaardeerd. Iemand schreef iets op toen ik mijn miserie vertelde. De persoon zei dat achteraf ook: "ik vond het inspirerend en heb dat genoteerd, ik wil het onthouden voor in 't vervolg". Heb je dat al eens gehad dat iemand iets opschrijft wat je vertelt? Ik bedoel niet kennis die je leerde uit boeken of een presentatie van je werk. Gewoon iets wat uit je mond komt terwijl je normaal praat. Het voelt vreemd, want het zijn maar woorden. Maar dat ze de moeite zijn om op te schrijven, dat is vreemd.

Ik durf het nu pas schrijven omdat ik het nu pas snap. Heel mijn geklaag over de twee slechte dagen en hoe ik daar zo slecht mee om kon gaan, alle miserie die zich opstapelde en die ik niet aankon. Ik heb gewoon de clou gemist. Ik heb volledig gefaald in het rustig blijven, alles aanpakken zoals het moet en leven dag per dag. Zo erg gefaald dat ik me vroeger weken zou bezatten.

Maar dát heb ik niet gedaan.

Poepeloe, poepeloe, poepeloe-re-zat

Voor alles moet een eerste keer zijn, dacht ik vanavond aan onze tafel. De vaste chairman (eigenlijk chairwoman) kon er niet zijn en daarom had ik de opdracht gekregen om de deuren te openen. Dat wil zeggen dat je drie kwartier voor de vergadering begint, het lokaal moet openen om eventueel nieuwe mensen op te vangen die al wat vroeger binnenkomen om eerst even kennis te maken.

Zo waren er dus twee. Ik was nog in gesprek met de eerste toen een tweede man binnenwaggelde. Normaal staat in het reglement dat iedereen die een probleem heeft en de bereidheid toont om er iets aan te doen, welkom is. Mij was niet meteen duidelijk of dat tweede wel waar was want als ik op de algemene indruk moest afgaan was dat zeker niet het geval. Wel vaker zag ik mensen die duidelijk niet langer dan enkele uren nuchter waren aan onze tafel aanschuiven, maar een regelrechte zatte mens die nauwelijks nog kon gaan, zag ik hier nog nooit.

Even was er twijfel wie de taak van chairman ad interim op zich zou nemen, maar ik heb daar voor gepast. Het is sowieso geen goed idee om mij voorzitter te maken omdat ik suf ben van de medicijnen. Maar vandaag kwam er een extra moeilijkheid bij, ik weet namelijk niet hoe je zo'n situatie best aanpakt.

Toch is dat allemaal erg goed gelukt. De vrijwilliger die eventjes de vergadering wou leiden, heeft dit wonderbaarlijk goed aangepakt. Het principe van de tafel werd enkele keren duidelijk gemaakt, want dat komt niet overeen met hoe het aan de toog eraan toe gaat. Hier moeten mensen zwijgen als anderen spreken en als je diep in 't glas keek, lukt zoiets helemaal niet. Hij kwam dan ook vaak tussen met opmerkingen die niemand echt begreep, maar al bij al konden we toch de schade aan de vergadering tot een minimum beprerken.

Toen ie aan 't woord kwam, bleek trouwens dat het een oude bekende was voor sommigen. Met de duur van de meeting steeg het aantal jaren dat ie nuchter was geweest. Maar dat het ergens tussen tien en vijftien zat, kon iemand beamen. Hij kende de man van lang geleden toen ie met succes de drankduivel kon bedwingen.

Er komt dan zo'n punt waar je denkt: is dat nu allemaal nog wel nodig. Ik bedoel maar: stel dat je al vijf of tien jaar elke donderdag komt vertellen dat je zo'n dronkaard was vroeger, dan denk je na een tijdje dat iedereen het wel weet. Je denkt ook makkelijk dat je verworven nuchterheid met de jaren sterker wordt, en dat je na een tijdje al die AA bla bla niet meer nodig hebt.

"Ik kan het wel alleen", moet ie gedacht hebben. Waarbij vandaag het bewijs op tafel ligt: nee, dat kan je dus niet.

Hummingbird tattoo

Stel je even het volgende voor. Een waarzegster beweert dat ze kan spreken met je geliefden die er niet meer zijn. Je zet de waarzegster in een kleine kamer met tien mensen en je laat haar gewoon praten zoals ze dat altijd doet. Stel dat je, om het experiment geloofwaardig te maken, daar een camera bijzet om alles op te nemen. Je herhaalt dit experiment met een andere man. De man heeft zijn leven gewijd aan het ontkrachten van die onzin. Hij schrijft er boeken over en geeft lezingen over hoe de truukjes werken. Je laat hen allebei hun ding doen, zonder dat de tien personen weten dat er een nep-waarzegger tussenzit.

Ze doen allebei hetzelfde. De truuk bestaat erin dat je redelijk algemene woorden in de groep gooit waar soms iemand op reageert. Je kan met je ogen dicht, al mediterend zeggen: "ik zie een grijze familiewagen". De kans dat geen enkel van de tien dan roept: "ik heb een grijze familiewagen" is heel klein. In België zou je wellicht de helft je publiek triggeren met dat zinnetje.

Het experiment gaat verder en de twee 'waarzeggers' halen gelijkaardige resultaten. Ze zijn mooi gemonteerd in enkele minuten beeldmateriaal dat werd uitgezonden in de dr.Phil show. Zijn bedoeling was dus om de eerste waarzegster een beetje voor schut te zetten. In het stukje beeldmateriaal gebeurde dat ook, want de twee personen haalden ongeveer dezelfde resultaten. Mensen herkenden zich vaak in wat de waarzegger in de groep gooide.

De minuten beeld zijn op en in het publiek van de dr. Phil show zitten nu ook die tien mensen. Ze bevestigen dat beide waarzeggers straffe dingen konden doen. Het lijkt alsof het systeem doorprikt is.

Maar dan gaat de show verder en in deel twee van het beeldmateriaal komt de tussenkomst van de dame verder in beeld. Denk eraan dat het de bedoeling was om haar te 'ontmaskeren'. Plots zie je de dame iemand toespreken in de groep. Iemand voelt zich aangesproken en het gesprek gaat verder.

Ze komt steeds op meer gedetailleerde dingen terecht die blijven kloppen. Plots zegt de waarzegster: "ik zie een vogel... wacht... ik zie een kolibri". De juffrouw die werd aangesproken valt van haar stoel van verbazing: "I have a hummingbird tattoo!". Ze heeft dus een tatoeage van een kolibri. En nee, niet op een zichtbare plaats.

Hoewel het een show is, ik geloof de oprechte verbazing die zelfs bij de nuchtere down-to-earth TV-psycholoog ontstond na dit opmerkelijk voorval. Hij haalt er enkele experten bij die geen sluitend antwoord kunnen geven.

Ik gebruik het voorbeeldje als ik aan het woord kom. Zware materie is dat in twee stappen uit ons boekje. Twee stappen waar ik onmogelijk voorbij kon, maar dat is sinds een tijdje opgelost.

Als het over God en geloof gaat, zet ik de knop gewoon uit. Dat kan ik niet anders, ik kan niet veranderen hoe ik denk. Maar wat ik ondertussen deed om de stap dan toch te zetten, is aanvaarden dat niet alles voor mij een logische, beredeneerde verklaring moet hebben. Je kan zoiets ook met een nuchter hoofd bekijken, dit keer in de betekenis van beredeneerd.

Op die donderdag was net het verhaal van het oplichtende Mariabeeldje in Wallonië in het nieuws. Hoe mensen blijkbaar toch geloof halen uit zo'n idioot verhaal, dat ontsnapt me volledig. Eén man vertelde zelfs dat een bezoeker op één dag genezen was van zijn psoriasis, een vervelende huidaandoening die niet kan genezen. Meteen kwam bij mij een oud-collega voor mijn geest en ik herinner me dat ie op één dag gek werd van de jeuk en de volgende dag was het vaak eventjes bijna helemaal weg. Mijn logisch verstand wint altijd tegen domme kronkels van mensen die geloof hechten aan dingen waar het bijna ongepast lijkt.

Maar de stappen twee en drie lieten me niet los. Ik moet aanvaarden dat er een Hogere Macht bestaat die aanwezig is in onze groep. Je moet dat ook met hoofdletters schrijven, anders doe je die Macht onrecht aan. Het boekje zegt dan altijd: "God, zoals jij Hem ziet". Maar wat als je helemaal niks ziet?

De oplossing is vanzelf gekomen, ik moest er niks voor doen. Er is wel degelijk een kracht, sterker dan mezelf, die zorgt dat ik nuchter blijf. Eerst dacht ik dat het de kracht van de mensen aan die tafel was. Die mensen geven steun en alles is zo herkenbaar dat ik niks meer drink op basis van het dag-per-dag principe.

Maar was het dat? Als ik zo redeneer, dan moet ik datzelfde gevoel hebben in andere groepen die niks met alcohol te maken hebben. Als je buiten gaat bij andere samenkomsten die er los van staan, komt het gevoel alsof er net een klein mirakel is gebeurd nooit in me op. Toch komt net dat idee met een vaste regelmaat elke donderdag na de meeting in me op.

Ik heb samen met de mensen aan de tafel afgesproken dat dàt fenomeen vanaf toen mijn Hogere Macht is. Ik heb dat eenvoudig opgelost, zonder geloof. Ik kan aanvaarden dat ik niet kan verklaren waarom het zo is, maar er is wellicht een perfect logische redering die sluitend is. Alleen, ik ken die niet. Ik weet wel dat ze er is, want ik voel het elke donderdag.

Ook andere tafelgenoten weten het. Sommigen bidden wel tot hun God, in vele vormen aanwezig aan onze tafel. Maar geen enkele variant was sterk genoeg om hen van de drank af te houden. Alleen is de tijd voorbij dat ik het belachelijk vind. Als ik zie welke kracht ze putten uit het aanspreken van hun God, dan kan ik alleen positief zijn over hun systeem. Ik moest dingen aanleren als meditatie en tot rust komen in je hoofd. Zij kunnen dat van jongsaf aan door gewoon te bidden en soms zelfs een weekje afzondering in een klooster te zoeken. Wie is dan de slimste? Mij kostte het veel meer moeite om me tot zo'n soort activiteit te keren, maar ik had ze nodig om innerlijk rustig te worden. Zij deden het bijna van nature. Daarom is mijn lacherig trekje als ik kijk naar gelovigen met hun tradities en ceremonieën helemaal weg. Ik hoef er niet in te geloven om te zien dat zij er enorm veel kracht uit halen. Dan hoef ik niet meewarig te doen over hoe dom ze toch wel zijn om zoiets aan te nemen zonder bewijs.

De trigger was een brandend actueel item. Of we geloven in leven na de dood, dat was de laatste tijd belangrijk. Ik doe het niet, maar voor hen die het nu belangrijk vinden, maakt het de komende tijd minder moeilijk. Ook daar kan ik alleen maar blij om zijn in plaats van er onnozel over te doen. Als iemand de overtuiging heeft, waarom zou ik dat dan in vraag stellen? Het geeft duidelijk een soort van rust die nu nodig is, en dat is voldoende. Alles logisch uitleggen en beredeneerd verklaren hoeft geen eerste natuur te zijn.

Dat neemt niet weg dat ik niet veranderd ben. Ik geloof nog steeds niet in God en zal altijd blijven zoeken naar logische verklaringen voor moeilijke levensvragen of wonderbaarlijke dingen die ik niet kan verklaren. Voor mijn Hogere Macht heb ik beslist dat het niet hoeft, ik weet gewoon dat het werkt en dat is voldoende. Misschien heb ik ooit de techniek wél door en komt er plots een aha-erlebnis die alles verklaart. Als dat niet gebeurt, zal ze ook nog altijd werken. Want dat voel ik elke donderdag als ik het lokaal verlaat.

Hoe het nu zit met die hummingbird tattoo? Iemand maakte de opmerking dat een dr.Phil show uren en zelfs dagen beeldmateriaal samenperst in 50 minuten televisie. Driehonderd medewerkers probeerden straffe dingen te ontdekken die waarzeggers zouden kunnen doen. Hoeveel uren beeldmateriaal is er echt gedraaid? Het ene zinnetje was: "I see a hummingbird". Ze zei niet: "I see a hummingbird tattoo". Misschien zei de dame nog driehonderd dingen die niet klopten en die werden niet in beeld gebracht.

Wie weet.. was het gewoon toeval. Dat bestaat hoor, toeval. Daar geloof ik in :)

The Journey

Na een alcoholverslaving van tien jaar nam Michael Niclaus de Beste Beslissing door vanaf dan voor een alcoholvrij leven te gaan. Nu is zijn levensverhaal opgepikt door Joey Kugelmann, een Nederlandse singer-songwriter die er een heel mooi nummer rond schreef. Prachtige muziek, een refrein dat bij mij alvast blijft hangen en hele mooie (en akelig herkenbare) lyrics.

En nu is het wachten op de videoclip, maar die komt er naar 't schijnt ook nog !

Joey Kugelmann - The Journey

De Guido

De Guido wordt ie genoemd, maar voor de rest ken ik hem niet. De Guido is straalbezopen. Hij kan niet meer gaan en hij slaagt er niet in om zonder vallen de overkant van de parking te bereiken.

Ik weet niet vanwaar ie komt en ik ken nu ook zijn naam nog niet. Hij gaat binnen in de supermarkt en ik hou een beetje afstand. Ik kan al niet zo vlot wandelen, maar nu hou ik me met opzet wat meer in. Ik kom de supermarkt binnen en een walm van alcohol en zweet komt op me af. De Guido waggelt nochtans een meter of tien vóór mij de winkel binnen, maar de geur is overweldigend.

Andere mensen vinden dat ik traag wandel en ze passeren mij. De Guido moet nu door zo'n verchroomde draaimolen die je in dat soort oude supermarkten nog ziet en het lukt hem niet goed. De mensen die me passeerden lopen nu achter hem en van zodra de Guido toch door het draaiding is gesukkeld, volgen de drie andere mensen. Ze negeren hem en wandelen snel verder. De Guido mompelt veel en hij spreekt iedereen aan. Je kan geen woord begrijpen van wat ie zegt, maar af en toe lacht iemand eventjes en wandelt daarna verder.

Ik kom alleen een flesje Cola Zero halen en een koekje voor een lange rit op de nieuwe scooter die ik een half uur geleden kocht in het verre Tielt-Winge. Ik ben dus snel aan de kassa en de jongeman die ze bedient, schatert. Hij is een gesprek aan 't voeren met de Guido, die intussen de kassa passeerde zonder inkopen te doen. Nu is er weinig gesprek mee gemoeid, het is meer wat zwanzen en lachen omdat de Guido weer daar is.

Ik moet nu afrekenen en de jongeman zegt nu tegen me dat dat dus de Guido is. Het is nog geen elf uur in de voormiddag en hij is nu al straalbezopen. Ik zeg nog dat het wel vroeg is, maar de jongeman die nu de rekening maakt, vindt van niet. "Ah nee, bij de Guido is dat altijd zo". Hij komt elke dag meerdere malen de supermarkt binnen en sinds de jongeman er werkt, zag ie de Guido nooit nuchter. Het is ook nooit beter of slechter, het is altijd zoals het nu is. Straalbezopen, altijd.

Het is ver weg en ik ken zelfs de naam van het dorp niet waar de supermarkt lag. Maar zo ver moet ik het niet zoeken, recht tegenover ons appartement woont ook ne Guido. Ik ken zijn naam niet, maar deze Guido doet net hetzelfde. Ik zie hem heel af en toe en hij kan nooit recht wandelen. Hij doet er soms wel vijf minuten over om de voordeur van het gebouw te openen. Ik zag het een tijd geleden, hij werd zelfs geholpen door een bewoner van hetzelfde gebouw die hem binnenliet en even ondersteunde.

Deze Guido deed de moeite niet meer om zelf zijn bier te kopen. Hij liet het leveren door onze lokale buurtsupermarkt. Ze hadden een dienst die boodschappen aan huis leverde, en ook in ons gebouw kwam de zoon van de eigenaar vaak langs om de oudere mensen in ons gebouw te bevoorraden met boodschappen. Normale boodschappen bedoel ik dan.

Soms kwam ie dus voor onze Guido bier leveren op zaterdag. Hij kwam dan met zo'n steekkarretje uit de supermarkt gereden en wandelde tot aan de voordeur aan de overkant. Ik woon tien hoog, dus vanop zo'n dertig meter kon ik niet juist zien hoeveel halve-literblikken hij juist bestelde. Maar een laag of zes, zeven moet het zeker geweest zijn. En één laag heeft vierentwintig blikken, net zoals een bak bier met normale flesjes.

Die weekvoorraad moest ie kwijt en onze Guido had tot een tijd geleden de gewoonte om de blikken juist te sorteren in de blauwe zakken en die zakken werden dan verspreid over de appartementsblokken in onze straat. Zo stond er nooit leeggoed voor zijn deur en zo kon niemand hem 'betrappen' met grote blauwe zakken met enkel dezelfde lege blikken van een halve liter.

De supermarkt is sinds enkele weken gesloten. Dat is jammer voor ons en voor onze Guido, want nu moet ie zelf bier aanhalen.

Het heeft één voordeel: hij haalt nu bier op verschillende plaatsen en blijkbaar vindt ie het niet erg om verschillende kleuren in één zak te stoppen. In zijn hoofd denkt ie dat dat minder opvalt. Ik weet het omdat mijn hoofd zo vroeger ook dacht. Nu durft ie dus wél zakken voor zijn eigen deur plaatsen.

Maar hij heeft het mis. Zelfs vanop dertig meter hoogte zie ik het. Je moet meer moeite doen, Guido.

Het lijken vreemde mensen, maar dat is niet zo. Ik kan het weten, want ik was ooit bijna een Guido. Het zijn normale mensen die toegang hebben tot een goedkope drug.

Ik vind het jammer voor de twee Guido's.

Maar ik vind het ook jammer voor iedereen die in dit verhaal rondliep en het normaal vindt.

Stap één kwadraat

De enige manier is leven dag per dag. Dat is het recept voor een nuchter leven én voor een gelukkig leven. Daarom staat het in ons boekje als stap één.

Het komt erop neer dat je elke dag moet leven alsof het je laatste kan zijn. Stel dat het je laatste dag was, dan zou je jezelf niet heel de dag willen pijnigen met de fouten die je vroeger gemaakt hebt of de kansen die je hebt gemist. Je zou je ook geen zorgen moeten maken over de toekomst, want die is er niet.

Ik heb de stap geleerd aan de tafel en ben er een gelukkig en nuchter mens mee geworden. De tafel leert me natuurlijk niks, het zijn de mensen die eraan zitten. We zijn allemaal in hetzelfde bedje ziek, maar voor mij stak er één mens bovenuit. Stap één als levensmotto gebruiken heeft ie verheven tot een nieuw niveau. Het heeft meer dan een jaar geduurd eer ik écht te weten kwam hoe lang je hier al zat. Toen ik via via hoorde dat het meer dan dertig jaar was, kon ik alleen maar meer respect krijgen.

Nu het plots duidelijk werd dat het echt zo zal zijn, verandert er niks. Je zal echt elke dag moeten leven alsof het de laatste kan zijn, want de dokter zei met zoveel woorden dat er vanaf nu een termijn op staat. Maar je besliste om gewoon te blijven komen op donderdag zo lang het kan. We zeiden het een beetje met een kwinkslag, maar ik meende het. Als je niet meer in staat bent om ons op te zoeken, kom ik bij jou op bezoek.

Je zou je hoofd kunnen laten hangen of je zou naar de supermarkt kunnen rijden voor een paar flessen troost. Nu maakt het toch niks meer uit. Maar je doet het niet en besliste om verder te gaan zoals je dat al meer dan dertig jaar doet.

Respect!

Altijd

Alles gaat weer goed. Je weet het omdat je geregeld contact hebt. Hoewel dat contact niet face-to-face is, weet je toch dat het OK is. Je kent de planning en je kan voorspellen hoe zijn dag er ongeveer uitziet. Als je nu en dan eens een berichtje krijgt, weet je hoe de dag verloopt en wat hij verder nog van plan is. Daarom weet je dat alles goed is. Hij houdt je goed op de hoogte.

Dingen vallen een beetje tegen. Er zijn wel eens wat kleine, onvoorziene zaken die een dagplanning een beetje in de war sturen. Gelukkig blijf je goed op de hoogte, want soms krijg je een sms'je dat in enkele korte woordjes zegt dat alles goed gaat, behalve dat ene ding dat op dat moment tegenzit. Maar maak je geen zorgen, alles komt in orde.

Wat weet je echt? Ik bedoel: denk nu even mee als detective en niet als partner van iemand die deze berichtjes stuurt. Wat weet je in de feiten? Je weet één ding: je ziet hem niet. Hij zit niet naast je, je kan niet in zijn ogen kijken en zien of alles echt goed gaat. Je kan de technieken niet toepassen die je ondertussen uit jezelf moest aanleren om te zien of alles in orde is. Er zijn namelijk truukjes voor, er zijn kleine nuanceverschillen in de gelaatsuitdrukking, de manier van praten, de manier waarop hij wandelt. Maar omdat je enkel tekst ziet op een schermpje, kan je deze technieken niet toepassen.

lees:

• "ben wat later"
• "vergadering begint nu pas"
• "probleem met de server, ziet er niet goed uit"
• "ik ga niet afkomen, blijf hier vannacht"

denk:

• ok, dat kan
• dat is vreemd
• weeral ?
• je liegt

Deze regeltjes heb ik verzonnen. Maar de echte varianten gebeurden meerdere malen per week toen ik mijn verslaving dacht te kunnen verstoppen.

Nu waren ze er weer, maar ik ben niet langer degene die het probleem heeft. Ik probeer nu raad te geven omdat ik ze herken. De raad is moeilijk te verteren en soms lukt het helemaal niet. De werkelijkheid is te hard voor geliefden. Een relatie is gebaseerd op vertrouwen, en dat is weg. Ik doe er een schep bovenop door te zeggen dat het altijd zo is. Ook al zie je de eerste kleine berichtjes niet, ook al denk je dat hij nu ergens veilig zit en braaf is. Het is hard om dat te horen, dat ie misschien nog veel meer liegt dan wat je nu zelf ontdekte.

Ik kan alleen zeggen dat het bij mij zo was. Ik kan alleen zeggen dat tien anderen me op donderdag identieke verhalen vertellen. De woorden zijn anders, de uitvluchten soms nog inventiever. "Ik zweer op het hoofd van mijn kinderen en kleinkinderen dat ik niks gedronken heb". Ik hoorde het ooit aan onze tafel. Een buitenstander zou denken: hmmm, als je dat zo heftig zegt, kan het alleen maar waar zijn.

Dat is het niet.
Verslaafden liegen over hun verslaving.
Altijd.